Thursday, June 5, 2014


Ought
'More Than Any Other Day'
(2014, Constellation)





Οι OUGHT πιθανώς  προέρχονται από την «κάτω» πλατεία του Μόντρεαλ που έδρασε το 2012 σε   απάντηση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης. Μπορεί όμως να είναι κι ένα επιστημονικό πείραμα του πανεπιστημίου McGill για το πόση τέχνη μπορεί να περιέχει ένας δίσκος κλασσικής  μουσικής στις μέρες μας ή πόσα διαφορετικά μουσικά ερεθίσματα μπορεί να επεξεργασθεί το  μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου ταυτόχρονα ή πάλι να κάνανε καμιά κλωνοποίηση του David Byrne και να τον βάλανε τον κλώνο στο studio με τους Heads, επειδή ο κανονικός δεν τούς μιλάει. Εξετάζεται και το σενάριο οι Pavement μετά την επανένωση του 2010 να πολιτογραφήθηκαν Καναδοί και να ξανακυκλοφορούν δίσκο με ψευδώνυμο για να μην διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Ή, πάλι, κάτι παρόμοιο να κάνανε κι οι Sonic Youth (και, για ξεκάρφωμα, η Kim Gordon τραγουδάει με ανδρική φωνή). Μπορεί ακόμη ο Lou Reed να ξαναβρήκε τη Nico στον Άδη και να αποφάσισαν να επικοινωνήσουν τηλεπαθητικώς με  τον John Cale για να φτιάξουν την πρώτη «μπανάνα» του 21ου αιώνα.  Τέλος λέγεται ότι απλώς εφευρέθηκαν καινούριες νότες και οι πολυεθνικές αποφάσισαν να τις στείλουν στην μικρή Constellation για να μετρήσουν στις αντιδράσεις του κοινού. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν επιβεβαιώνεται από τα ιστορικά δεδομένα. Απλώς, οι «στενές επαφές τρίτου τύπου» συνέβησαν στην πραγματικότητα το 1977. Το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης ανθρώπων και εξωγήινων εκείνης της μέρας μπορεί επιτέλους να αποκαλυφθεί στις μάζες. Είναι το ομότιτλο 'More Than Any Other Day'.  


Νίκος Rorschach        





Sunday, May 11, 2014


Brian Jonestown Massacre
'Revelation'
(2014)








«…Συνήθως δεν βιαζόμουν να γυρίσω σπίτι από τη δουλειά. Δεν με περίμεναν και πολλά άλλωστε εκεί. Έβαζα τ’ ακουστικά και μέχρι να φτάσω κοίταγα τους ανθρώπους γύρω μου. Μόνον τους ανθρώπους. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Βιαζόμουν. Είχα προ-παραγγείλει τους καινούριους Brian Jonestown που τούς άκουγα πάντα σε βινύλιο. Μόνον. Τους είχα ήδη λιώσει. Σχεδόν έτρεχα κι όχι μόνον επειδή θα έβρεχε. Πέρασα μέσα από το πάρκο παρότι σιχαινόμουν τα περιστέρια. Μάλιστα, ήμουν μέλος ενός αντι-περιστερικού φόρουμ. (Αυτό συνέβαινε από τότε που είχα διαβάσει “Το Περιστέρι” του Ζίσκιντ ταυτόχρονα που άρχισα να ακούω τους BJTM και να πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας. Από τότε δεν τα σιχάθηκα, απλώς τα φοβόμουν. Σκεφτόμουν ότι ο Ζίσκιντ της μουσικής που είχα ακούσει μάλλον θα ήταν ο Newcombe.) Γύρισα και τα κοίταξα κιόλας. Είχα χρόνια να το κάνω. Τότε είδα το μοναδικό όμορφο περιστέρι που χα αντικρίσει στη ζωή μου. Ήταν ροζ. Σκέφτηκα ότι είτε είναι μεταλλαγμένο είτε ακούω πολλή νεο-ψυχεδέλεια τώρα τελευταία. Μάλλον το δεύτερο ήταν πιο πιθανό. Έπειτα, φοβήθηκα πιο πολύ απ’ ότι συνήθως κι έμεινα καρφωμένος εκεί κοιτώντας το. Ήθελα να φύγω, απλώς δεν μπορούσα. Εξακολούθησα να το κοιτάζω λες και κινδύνευε η ζωή μου και μόνον αυτό θα με έσωζε. Έπειτα το ροζ περιστέρι γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου. Και μετά κελάηδησε. Ξεκόλλησα. Έφτασα σπίτι κι έβαλα τη βελόνα στον δίσκο. Έξω, άρχιζε η καταιγίδα. Χαμογέλασα. Είχα χρόνια να το κάνω. …»



 Νίκος Rorschach



 

Monday, April 28, 2014


Iska Dhaaf
'Even The Sun Will Burn'
(2014, Brick Lane)









Καταρχάς, ο τίτλος του άλμπουμ. Ξεχειλίζει από… αισιοδοξία. Α, και έμπνευση. Το εμπνευσμένο του πράγματος δεν οφείλεται στις λέξεις που χρησιμοποιούνται αλλά στο πως αυτές οι λέξεις είναι βαλμένες ώστε να ξεπροβάλει μια νέα ιδέα. Ακριβώς το ίδιο δηλαδή που συμβαίνει με τα δώδεκα τεμάχια που μας παραδίδουν. Καθένα τους κομμένο και ραμμένο σαν να μην πρόκειται να βγει άλλο τραγούδι μέχρι να… καεί κι ο ήλιος. Και ταυτόχρονα τόσο οικείο σαν ήχος σαν να γράφει ο κάθε ακροατής μουσική στην προσχολική του ηλικία με τα ακούσματα που είχε μέχρι τα τριάντα του. Οι τύποι δεν εφευρίσκουν καμιά καινούρια μουσική. Απλώς την ξανα-συντάσσουν για την εποχή μας. Για την ακρίβεια, για μια εποχή που η επικοινωνία των ανθρώπων πολύ θα θελαν να ναι πραγματική και η σχέση τους με τη μουσική (επίσης, πολύ θα θελαν οι άνθρωποι να είναι)προσωπική. Ώστε ν αναπληρώνουν κιόλας αυτό που τους παίρνει η ζωή που ζουν τελικά και που τους λένε ότι τούς χαρίζεται. 

Πραγματικά δεν περιμένουμε κάτι πιο… updated για φέτος. Είναι που έχουν διαλυθεί και οι WU LYF

 
Νίκος Rorschach


Friday, March 7, 2014


Angel Olsen
'Burn Your Fire For No Witness'
(2014, Jagjaguwar)






Έχουμε ένα motto: «Κάντε μουσική μονοθεματική, να μιλάει για τον έρωτα και μόνον γι αυτόν». Επιτέλους έχουμε την τιμή να κάνουμε μια ολάκερη avant-garde δισκοκριτική αποκλειστικά για στίχους! Αυτό βέβαια επιθυμούσαμε να κάνουμε καιρό. Απλώς, μετά το 'Misery is a butterfly' των Blonde Redhead- που δεν γινόταν να το κάνουμε επειδή το 2004 δεν υπήρχε το Pluto, δεν γινόταν να απομονώσεις τη μουσική σε αυτόν τον δίσκο τον οποίο είχαμε θεωρήσει τον καλύτερο των 00s και μάλιστα με χαοτική διαφορά από τον δεύτερο και τέλος θα χρειαζόταν κι ένα κανονικό βιβλίο για να αραδιάσουμε τις σκέψεις μας για τους στίχους- δεν είχαμε ακούσει κάτι όλα αυτά τα χρόνια που θα μας έδινε την αφορμή.

Τελικώς, μας παραδόθηκε απλόχερα φέτος και μάλιστα με μια μεγαλόψυχη αμεσότητα που θα ξαναβρίσκαμε μόνον στις απαγγελίες της Julee Cruise (όπου τα ποιήματα, αν δεν κάνουμε λάθος, τής τα έγραφε κάποιος David Lynch). Τέλος πάντων, όλα όσα έχει βιώσει κάποιος (ή θα ήθελε) σε σχέση με το θέμα μας, τον έρωτα δηλαδή, βρίσκονται εδώ και τοποθετούνται στην υπαρξιακή τους βάση.  Ο αυτοεξευτελισμός ('I started dancing just to be around you'), οι ανησυχίες('if there's one thing Ι fear/ it's knowing you're around'), τα κάτοπτρα ('But when I look into your eyes/ It pieces up my heart' ), τα ψέματα ('Ι want the best for you'), η διαίσθηση ('how I wish I could remove this doubt I feel somehow'), η αυτομομφή ('wish sometimes I could take back/Every word I've said'), η συνήθεια ('we might be older now /but is it changing anything' ), η ενσωμάτωση ('now we don't have to take it to extreme. but I 'm givin' you my heart, are you?'), η μαγική σκέψη ('if only all our memories were one/we only had to blink and it was done'), η παράνοια ('are you dead/ oh really/ are you all right'), ο θυμός ('think you like to see me lose my mind'), η θλίψη ('Ι can hear you crying / and Ι am crying, too/ the world might be lying/but so are you'), η απελπισία ('if only, if only/I had nothing more to say), εν τέλει η λύτρωση ('I have to save my life/ I need some peace of mind/Ι am the only one now /You may not be around').

Επί προσωπικού, βρήκα ισοδύναμο για τουλάχιστον 5000 πυκνογραμμένες σελίδες ψυχανάλυσης. Α, και της ευχόμαστε να χωρίζει πιο συχνά. Πάλι, επί προσωπικού, αναμένω με αγωνία να παντρευτεί το κορίτσι.


                                                                                                                                      Νίκος  Rorschach

Monday, January 27, 2014


Moriarty - 'Fugitives'
(2013, Air Rytmo)






Οι Moriarty είναι κοσμοπολίτες (Γαλλία, Ελβετία, ΗΠΑ, Βιετνάμ!). Ξεκίνησαν με μια διασκευή (στο 'Enjoy The Silence' των Depeche) κι ακολούθως φτιάξανε ολόκληρο OST με διασκευές... κλασικής μουσικής ('Παπουτσωμένος γάτος'!) μέχρις που φτιάξανε κι έναν «κανονικό» δίσκο με διασκευές ('Fugitives'). Η ιστορία με τις διασκευές θυμίζει το ρητό που θα λέγαν στο χωριό μου: «Αν θες να φτιάξεις την ροκ-εν-ρολ 'Ιτιά' μην την διασκευάζεις με ηλεκτρική κιθάρα, απλώς γράψε το 'Like A Rolling Stone'». Επίσης στο 'Fugitives' διασκευάζουν τα κομμάτια κάποιων τύπων (και πολιτισμών) που υπήρξαν Προ Μπομπ (στην προ Ντύλαν εποχή δηλαδή, και σύμφωνα με τον βρετανικό! μουσικό τύπο τέτοια εποχή απλώς δεν υπήρξε ποτέ). Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χρησιμοποιούν πάρα πολλά "various instruments". Τόσα που θα σκίζανε τα πτυχία τους οι οργανογνώστες μέχρι να τα βρούνε και θα φθονούσανε μέχρι και οι έθνικ μουσικοί. Κι επειδή τούς φάνηκαν λίγα τα μέλη στη... συμμορία τους και τα όργανα τους φωνάξανε και πολλούς άλλους, σεσημασμένους και μη, να συμπαίξουν για να το πανηγυρίσουν το πρότζεκτ. Εν ολίγοις με αφορμή το 'Fugitives' περιγράψαμε όλα εκείνα τα στοιχεία που μας προκαλούν από αδιαφορία και απάθεια μέχρι εκνευρισμό και θυμό στην παγκοσμιοποιημένη πλέον μουσική κοινότητα. 

Αυτό που συνέβη όμως όταν ακούσαμε τον δίσκο είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψουμε. Ήταν ακριβώς το ίδιο με την πρώτη φορά που τούς ακούσαμε στο ντεμπούτο τους το 2007 κι έκτοτε τους παρακολουθούμε με θρησκευτική προσήλωση χωρίς να αλλαξοπιστήσουμε και κατα-διωκτική εμμονή από το "Puss'n'boots" μέχρι το "Fitzcarraldo Sessions". Απλώς θα φαντασιωνόμαστε ότι κάπως έτσι θα πρέπει να αισθάνονταν οι ανθρακωρύχοι στις συναυλίες των Redskins το '84, οι φυλακόβιοι στο 'Live Αt Folsom Prison' το 68, οι μάγκες στην πρώτη ακρόαση του 'Πέντε Μάγκες στον Περαία' το '36 κ.ο.κ. Αυτοί βέβαια τo ακούγανε πρώτη φορά και τα βιώνανε κιόλας. Από την άλλη για γιαλαντζί "δραπέτες" όπως εμείς μπορεί ποτέ να μην είναι αργά. Μόνον που για να βρεις την ελευθερία πρέπει πρώτα να ξέρεις ότι την έχεις χάσει... 


Νίκος Rorschach



Tuesday, January 21, 2014


Εκπομπή '25'
28/12/2013 - 29/12/2013
Τα αγαπημένα album του 2013





Οι εκπομπές του 2014 θα ανεβαίνουν από εδώ και στο εξής στο mixcloud, στη διεύθυνση