Τους Future Islands τους γνωρίσαμε ως hit’n’run «απευθείας» τρίο που αφήνει ξοπίσω του πιστούς και επανέρχεται να δρέψει λίγες δάφνες δόξας και να προσφέρει πλήρη μέθεξη. Οι “New Order με τον Joe Cocker στα φωνητικά” όπως αυτοπροσδιορίζονται- με την Tina Turner στο mic, όπως τούς προσδιορίζουμε εμείς- επανέρχονται για το τρίτο καθοριστικό album, το magnus opus όπως διατείνονταν και άλλες χαριτωμενιές.
Για να μην παρατείνουμε την αγωνία, τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Δηλαδή, ούτε οι μελωδίες είναι αυτή τη φορά καλύτερες ή χειρότερες, ούτε αυτοί γίνανε καλύτεροι ή χειρότεροι μουσικοί κοκ. Το μόνο που χρειαζόταν ν’ αλλάξει ήταν η παραγωγή και μην φανταστείτε τίποτα ακριβά πράματα. Να, απλώς ο κονσολιέρης, ο τύπος που θα έκανε τα arrangements ν’ ανεβάσει (πολύ) την ένταση στο mic, να «ξεράνει» λίγο το μπάσο με την πένα, να «ξεμπουκώσει» τα μπλιμπλίκια. Αυτό έγινε, επιτέλους, στο ακέραιο και σ’ αυτόν τον τύπο πρέπει να αποδοθούν τα, λιγοστά, εύσημα.
Οι Future Islands ούτε μ αυτόν τον δίσκο πιθανότατα δεν θα κερδίσουν μια θέση στις στήλες του allmusic.com ή του Uncut. Αν αυτό γινόταν βέβαια, επίσης ασφαλώς, θα χάνανε την θέση που με την αξία τους έχουν κερδίσει στην μυθολογία της ροκενρόλης. Ακούμε το 'Grease' (video εδώ), ήδη η μουσική, κι αυτή με την σειρά της, έχει πάρει ως αφορμή την θέση που τής αξίζει στη ζωή του καθενός. Μόλις, μ’ άλλα λόγια, απονείμαμε την ύψιστη μουσική μας διάκριση. Και για του λόγου το αληθές στα περί παραγωγής, ακούστε αυτό που ακολουθεί.
Νίκος Rorschach
No comments:
Post a Comment