Saturday, June 13, 2009

Synch Festival, Day 1 review




Το πρώτο μάθημα που πήραμε από το φετινό Synch δεν έχει να κάνει με οτιδήποτε μουσικό: απλά, δεν πρέπει να κανονίζεις ποδόσφαιρο 5*5 την προηγούμενη μέρα γιατί ένα (ελαφρό) διάστρεμμα μπορεί να περιορίσει τόσο τις μετακινήσεις σου από σκηνή σε σκηνή, όσο και τη γενικότερη διάθεσή σου. Άσε που αν το μαρκάρισμα ήταν λίγο πιο σκληρό, θα χάναμε και τους Pains Of Being Pure At Heart την Δευτέρα στο Gagarin! Γι'αυτό λοιπόν, δείξτε κατανόηση στο (λαβωμένο) συντάκτη του PlutoMusicMag που κουτσαίνοντας σύρθηκε μέχρι την Τεχνόπολη...
Η προσέλευση του κόσμου την πρώτη μέρα του Synch ήταν μικρότερη από την αντίστοιχη περσινή, γεγονός αρκετά προβλέψιμο αν γίνει η σύγκριση του φετινού και του περσινού line-up: πέρσι, η πολυναμενόμενη εμφάνιση των Holy Fuck, η παρουσία των εκλεκτών Yo La Tengo, αλλά και το εμπορικό εκτόπισμα των Happy Mondays (με δεδομένη την nostalgia τάση του ελληνικού κοινού, βλέπε James) γέρνουν την πλάστιγγα καθαρά προς το 2008. Πάντως, δεν υπήρχαν κενά στην 'αρένα' και η εικόνα και των δύο σκηνών ήταν ικανοποιητική από πλευράς κόσμου.
Το ξεκίνημα έγινε γύρω στις 20.30 με τη γερμανική κολλεκτίβα των Jazzanova που προσπάθησαν να κάνουν τον κόσμο να χορέψει μάλλον ανεπιτυχώς, αφού και η τελευταία τους δουλειά 'Of All The Things' του 2008 ήταν αδιάφορη και βαρετή.

Κατά τις 21.00, το indie κοινό ξεκίνησε να μαζεύεται στη μικρή σκηνή, αφού οι φήμες για την live παρουσία της Ebony Thomas (που ηχογραφεί ή μάλλον θα ηχογραφήσει την πρώτη της δουλειά σαν Ebony Bones) ήταν οι καλύτερες. Και δεν μας απογοήτευσε! Με το ιδιόρρυθμο -αλά M.I.A.- ντύσιμο (και τα ινδιάνικα φτερά που φορούσε μέλος της μπάντας) και παίξιμο (δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο να χρησιμοποιείται ένα μπουκάλι Jagermeister ως κρουστό!) ξεσήκωσαν το κοινό και έβαλαν την υποθήκη για μία solo χειμερινή εμφάνιση.

Το κενό που μεσολαβούσε μέχρι την εμφάνιση των Fujiya & Miyagi ήταν λογικό να οδηγήσει σχεδόν όλους στη μεγάλη σκηνή, όπου η Florence & The Machine, ένα από τα μεγάλα NME hypes, ξεκίναγε το set της, με το μαύρο μακρύ φόρεμα να δεσπόζει (και να εντυπωσιάζει το αντρικό κοινό). Φωνητικά, μας θύμισε πολύ την Bat For Lashes και -με μισή καρδιά- φύγαμε μετά το hit της 'Dog Days Are Over' για να προλάβουμε όλο το set των Fujiya & Miyagi στη μικρή σκηνή. Παρά το γεγονός ότι και τα δύο albums τους μας έχουν αφήσει μάλλον αδιάφορους, η μπάντα έχει κάτι πολύ ελκυστικό και τα singles τους, από την πρώτη ακρόαση κιόλας, στροβιλίζουν στον εγκέφαλό σου για καιρό. Είναι έξυπνα παιδιά οι Fujiya! Έχουν καταφέρει να κάνουν μία zeroes αναβίωση του kraut rock (Can, Neu, Kraftwerk κτλ.) χωρίς να ακούγονται, όμως αναχρονιστές, αφού εμπλουτίζουν τον ήχο τους με σύγχρονα electro Hot Chip-ικά στοιχεία, αλλά και με τα όμορφα χαμηλότονα pop φωνητικά του David Best. Ήταν μία καλοστημένη εμφάνιση στην οποία ξεχωριστή θέση είχαν τα projections πίσω από τη μπάντα που σχημάτιζαν διάφορα σχέδια (από Pac-Man έως φιγούρες τενιστριών!) με τη βοήθεια πολλών ζαριών-pixels (ότι καταλάβατε, καταλάβατε!) και επέτειναν τη -περιρέουσα 80's ατμόσφαιρα του live. Ήταν αδύνατο να μην ξεσηκωθούμε με το τραγούδι-ορόσημο για την μπάντα 'Ankle Injuries', αλλά και το εξαιρετικό single του 'Lightbulbs', 'Knickerbocker'. Και μάλλον όλοι το ίδιο με εμάς περίμεναν. Αξιοσημείωτο και το kraut-rockίζον τζαμάρισμα στο φινάλε, όπου εμβόλιμα ξανακούστηκε μέρος του 'Ankle Injuries' (πρέπει να λατρεύουν να προφέρουν το όνομά τους μάλλον!).


Το πλήθος μαζεύτηκε από κάθε γωνιά της Τεχνόπολης για την πολυαναμενόμενη των headliners Tortoise, συγκρότημα που δύσκολα χαρακτηρίζεται μουσικά και έχει μία γκάμα οπαδών από όλα σχεδόν τα είδη της σύγχρονης μουσικής. Για μένα, οι Tortoise είναι αρκετά υπερτιμημένοι και ανήκουν στις 'μπάντες των κριτικών', χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λίγοι και χωρίς να παραγνωρίζουμε ορισμένες αριστουργηματικές στιγμές που μας έχουν προσφέρει τα προηγούμενα χρόνια. ('Gamera', 'TNT', 'Jetty' και αρκετά άλλα). Τι να κάνω όμως που τα 'It's all around you' (2004) και το φετινό 'Beacons Of Ancerstorship' ήταν απόλυτα βαρετά; Και όποιος ισχυρίζεται ότι κάποιο από αυτά τα δύο LP, έπαιξε στο στερεοφωνικό του πάνω από 2-3 φορές σίγουρα ψεύδεται. Η ύπαρξη τοτέμ δεν βοήθησε ποτέ και τίποτα, πόσο μάλλον τη σύγχρονη ηλεκτρική μουσική. Πάντως, το κοινό δεν έδειξε όση ώρα ήμουν εκεί να ενθουσιάζεται, αν εξαιρέσεις το (όντως) ενδιαφέρον εγχείρημα των δύο drummers. Και ένα τελευταίο: δεν γίνεται να τρελαίνεται κάποιος για τους Totroise και να μην ακούει σύγχρονη jazz....

Με αυτές τις σκέψεις αποχωρήσαμε πρόωρα για να προλάβουμε την εμφάνιση των Friendly Fires, ο δίσκος των οποίων μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις πέρυσι, αν και για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν το περιμέναμε. Πολύ ζωντανή η μπάντα στη σκηνή ξεσήκωσε το κοινό παρά την μεγάλη ομοιότητα των φωνητικών τους με τους Bloc Party. Ξεχωρίσαμε τους συνήθεις υπόπτους 'Jump In The Pool' και' Skeleton Boy', την προσωπική μου αδυναμία 'Strobe', αλλά και το 'On Board' που ήταν η πιο δυνατή στιγμή του live. Και μια που το θυμήθηκα: στο φινάλε ο κιθαρίστας έφερε βόλτα ανάμεσα στο κοινό ή πρέπει να κόψω την υπερκατανάλωση αλκοόλ...

Με ένα σύντομο πέρασμα από τους Evripidis και τις Τραγωδίες του στο κατάμεστο αμφιθέατρο (που έδειχναν να ενθουσιάζουν τους παρευρισκόμενους) αποχωρήσαμε κουτσαίνοντας...


Νίκος Ζωητός

1 comment:

South Of The River said...

Pluto συμφωνούμε γενικά για την πρώτη (και μόνη για μένα) μέρα του Synch.

Περιμένω κι εγώ πώς και πώς Δε πέινς οφ μπήινγκ πιούρ ατ χαρτ (ελληνικά ε;;;). Και μην ξεχνάμε και τους δικούς μας Flakes που θα τους "ανοίξουν"...

Χαιρετώ.

Πάνος (Mind The Gap με Αντζελίνα).