Ejekt Day 2: It’s Jarvis, It’s The Subways...

Μέρα δεύτερη για το Ejekt και το πλαίσιο παρέμεινε το ίδιο: αργή προσέλευση (δεν αποτέλεσα εξαίρεση), χαλαρός κόσμος, γρήγορη πρόσβαση στα τσιμπημένα ποτά και επιπλέον μιάμιση ώρα καθυστέρησης στο πρόγραμμα, που ευτυχώς μου έδωσε τη χαρά να προλάβω το άνοιγμα των The Subways λίγο μετά τις 18:15. Δεν ήξερα τίποτα (έτσι νόμιζα) γι’ αυτή την μπάντα που είχε την όρεξη και τους τρόπους να μας ξεσηκώσει. Γρήγορο, σφιχτό, ρυθμικό garage με έντονη σκηνική παρουσία από τον προσποιητά αγριεμένο Billy Lunn στη φωνή και στην κιθάρα και την αεικίνητη γκαραζογατούλα Charlotte Cooper (όνομα για καριέρα όπως παρατήρησε η φίλη μου) σε φωνή και μπάσο. Ο ντράμερ (ας μην αναφέρουμε και όλα τα ονόματα) δυναμικός, στη θέση του, άσε που έπρεπε να προσέχει την «μπότα» του, που περισσότερο χρησίμευε για βατήρας του ορμώμενου Billy Lunn. Πέρα από την πλάκα, το αρχέτυπο ροκ τρίο λειτούργησε άψογα. Ειδική μνεία στον λαοπλάνο κύριο Lunn που συνεχώς μας κολάκευε (you sexy Greeks), απαιτούσε τη συμμετοχή μας (αν στο πρόσταγμά του δε χτυπούσες παλαμάκια, νόμιζες ότι θα κατέβει κάτω να σε δείρει), βούτηξε πάνω μας δις, και δικαιωματικά μας κέρδισε. Η θερμή ανταπόκριση του κοινού σίγουρα ικανοποίησε το ναρκισσιστικό εγώ του αφού τελικά μας βαθμολόγησε με δέκα! (ουρλιάζαμε για να το κερδίσουμε). Κέρδισαν το απογευματινό στοίχημα και ελπίζω να μας ξανάρθουν σύντομα!!!
Όσο και αν χορτάσαμε από τους Subways, η αναμονή για τη συνέχεια σε έβγαζε λίγο εκτός κλίματος. Μάλλον οι υπεύθυνοι περίμεναν να πέσει η νύχτα για να εμφανιστούν κάτι καλικάντζαροι που λεγόντουσαν Klaxons. Απολαύστε τις ενδεικτικές φωτογραφίες, όσο για τη μουσική τους ίσως να γίνω άδικος και δε θέλω να σας κουράσω, εντάξει;

Γρήγορα μέσα στη μεγάλη αίθουσα και έτοιμος για τους Echo and the Bunnymen. Πιο έτοιμος δε γινόταν καθώς μετά την ακύρωση του ερχομού της Laurin Hill η παρουσία των Echo αποτέλεσε για μένα την ευχάριστη έκπληξη που θα έκανε ακόμη πιο σίγουρη την επένδυση των 45 ευρώ. Πλανήθηκα πλάνην οικτρά και θα τους σφάξω με το βαμβάκι. Ωραίο πρόγραμμα, με παλιά τραγούδια (συγκινήθηκα ως γνήσιο δεινοσαυράκι με 'Bring On The Dancing Horses), άψογος ο Ian McCulloch, με αναλλοίωτη φωνή, και άψογη εκτέλεση από την μπάντα. Σαν να άκουγες ραδιόφωνο.
Ο McCulloch ήταν τόσο cool με τα γυαλιά ηλίου και το χειμωνικό jacket (εδώ που τα λέμε είχε και μια ψυχρούλα) που τελικά με ψύχρανε. Έχουμε και λέμε, υπέρβαρη καλοζωισμένη μπάντα, άνευρη και βαριεστημένη παράσταση. Ο McCulloch έβγαζε τη φωνή το ίδιο μηχανικά και στυλιζαρισμένα όπως έβγαζε και τον καπνό από το στόμα του (πολλά τσιγάρα). Όχι, φωτογραφίες δε θα σας δείξω. Δεν άντεξα και έφυγα πριν το τέλος, για να βγω έξω στη ζεστή βραδιά. Με τις υγείες μας.
Ευτυχώς γρήγορα ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε! O Jarvis επί σκηνής! Μεγάλος καλλιτέχνης, μεγάλος ερμηνευτής. Με την καλοδουλεμένη μπάντα του μάγεψε το πλήθος. Τόση μαγεία που νομίζω κανείς δεν τόλμησε να ζητήσει τραγούδια των PULP. Black Magic... Τα πολλά λόγια είναι περιττά… Θα σε ξαναδούμε το χειμώνα;

Δυστυχώς η αρχική καθυστέρηση στο πρόγραμμα και η μεγάλη πάλι αναμονή μετά τον Jarvis βάρυναν τη διάθεσή μου για τους Royksopp. Άσε που ξεκίνησαν με προβλήματα στον ήχο, άντε πάλι σύντομο sound check. Μια χαρά αφορμή για να φεύγουμε. Ωραίο και χαρούμενο μπιτάκι που ακουγόταν αρκετά ευχάριστα στο δρόμο προς το πάρκινγκ. Λίγο αργά για να γυρίσουμε πίσω, με έφαγε η κούραση!

Του άσχετου ειδικού συνεργάτη johny v