Οι μειοψηφίες δεν κάνουν πάντα λάθος: πρέπει να ανήκω σε μία από αυτές και συγκεκριμένα σε αυτήν που ενθουσιάστηκε όταν έμαθε το line-up της πρώτης ημέρας του Eject. Ίσως το γεγονός ότι δεν έχω δει ποτέ live τους Pixies (μου πέφτει λίγο βαριά η Μαλακάσα) να μέτρησε καταλυτικά. Όπως φάνηκε, η πλειοψηφία μάλλον δεν είχε τα δικά μου μυαλά με αποτέλεσμα η προσέλευση του κόσμου στο φετινό Eject να είναι αισθητά μικρότερη από την περσινή, όσο και αν είναι λίγο άδικο να κάνουμε συγκρίσεις όταν από τη μία μεριά υπάρχουν οι είμαστε-πάντα-sold-out James...Έτσι, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που εμφανίστηκαν οι Pixies, η εικόνα του συναυλιακού χώρου ήταν αρκετά απογοητευτική. Πριν ξεκινήσουμε, να επισημάνουμε τις τσιμπημένες τιμές των ποτών (7€ το ποτό, 5€ η μπύρα) και την ύπαρξη καντίνας για hot dog στο πίσω μέρος του festival, η οποία με τη βοήθεια του (σωστού) ανέμου έκανε το χώρο να μυρίζει σαν το μπριζολάδικο του Τέλη...
Εγγλέζοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό οι...Εγγλέζοι White Lies ανέβηκαν ακριβώς στις 18.30 στη σκηνή, μάλλον αιφνιδιάζοντας τους παρευρισκόμενους που είχαν ακροβολιστεί στο γρασίδι απολαμβάνοντας τον απογευματινό ήλιο. Η μπάντα έχει κυκλοφορήσει έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2009, το 'To Lose My Life' και παρά το hype που την περιβάλλει αποτελούσε για εμάς ένα από τα attractions της ημέρας. Βέβαια, οι διοργανωτές φρόντισαν να μας ξενερώσουν επαρκώς τοποθετώντας το set τους πρώτο στη σειρά. Άλλη μία ελληνική πρωτοτυπία: να ακούς τη μπάντα που οι στίχοι περιλαμβάνουν death, blood και funerals με το φως της ημέρας...Κάτι ανάλογο είχε να συμβεί από την support (!) εμφάνιση των Jesus and Mary Chain στους Cure παλαιότερα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Όπως και να είναι όμως, οι Λονδρέζοι ανταποκρίθηκαν με τον καλύτερο τρόπο και αποζημίωσαν το κοινό. Σχετικά στατικοί στη σκηνή και απόμακροι, ερμήνευσαν σε 45' το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου τους ξεκινώντας με το 'A Place To Hide' και το γεννημένο hit 'To Lose My Life'. Εμφανώς αδικημένοι από το ανύπαρκτο light show, ζήτησαν (και έλαβαν) κατά διαστήματα το handclapping του κοινού. Εντυπωσιακoί, τόσο στο εξαιρετικό 'Unfinished Business', όσο και στο finale τους με το 'Death' αποτέλεσαν την ευχάριστη έκπληξη την ημέρας...
Δεν θα λέγαμε και το ίδιο για τους θα-θέλαμε-να-ειμασταν-οι-Keane Starsailor. Ένα, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριο συγκρότημα στο οποίο τα φωνητικά του James Walsh έχουν πάντα ένα καταστροφικά εκνευριστικό ρόλο...Επιπρόσθετα, στα live τους δεν είναι και οι Sex Pistols, όπως αποδείχθηκε και στο Eject. Αφήστε που το γεγονός ότι άρχιζε να σουρουπώνει μας (ξανα)θύμισε το θέμα της σειράς εμφάνισης... Παρόλα αυτά, έχουν μερικές καλές συνθέσεις και το 'Silence Is Easy' είναι σίγουρα μία από αυτές.
Τη σκυτάλη πήραν οι ιδιαίτερα αγαπημένοι Editors, με δύο πολύ καλά LP στο ενεργητικό τους και τον χαρακτηριστικό τους ήχο που παραπέμπει έντονα στους Joy Division και στους Echo & The Bunnymen. Παρά την προσπάθεια του frontman Tom Smith, η μπάντα προσέφερε ένα αδύναμο set: ένα παλιό τραγούδι διαδεχόταν ένα καινούργιο από το επερχόμενο album τους (από το οποίο δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά με βάση όσα ακούσαμε, δείχνει να προσπαθεί -ανεπιτυχώς- να έχει πιο ηλεκτρονικό ήχο), με αποτέλεσμα να χάνεται συνεχώς το mood. Ειλικρινά, τη σημερινή εποχή του non-stop downloading, δεν ξέρω τι εξυπηρετεί η ζωντανή παρουσίαση των νέων κομματιών αφού -ακόμα και αν αυτό που ακούσεις είναι κάτι εξαιρετικό- θα σε οδηγήσει στο άνοιγμα του router σου και όχι στο κοντινότερο δισκοπωλείο. Μία χαμένη ευκαιρία, λοιπόν, για τους Editors...
Η ώρα πλησίαζε 23:00 και όλοι προσπαθούσαν για την καλύτερη pole position για την εμφάνιση των headliners Pixies. Η ατμόσφαιρα μύριζε indie ιστορία και ο μέσος όρος ηλικίας ανέβαινε επικίνδυνα...Ο χρόνος κυλάει αμείλικτα και αφήνει τα αποτυπώματά του και στις φιγούρες των Βοστωνέζων. Ένας αμίλητος Frank Black και το αντίβαρό του η Kim Deal να έχει αναλάβει τα (όποια) επικοινωνιακά. Ένα non-stop best of από το ογκώδες οπλοστάσιό τους με την πλάστιγγα να γέρνει προς τα 'Surfer Rosa' και 'Come On Pilgrim'. ¨Ενα ονειρικό ξεκίνημα με το 'U-mass', κομμάτι που κορυφώνεται με τον Frank να ουρλιάζει 'it's educational' (διδακτικότατο για τους νεότερους, κύριε Black) και μία συνέχεια που μας επιβεβαίωσε την αυταπόδεικτη αλήθεια: όταν μία μπάντα έχει κυκλοφορήσει τόσα, μα τόσα, αριστουργηματικά κομμάτια που δεν επηρέασαν, αλλά ΟΡΙΣΑΝ αυτό που σήμερα ονομάζεται 'ανεξάρτητη σκηνή', δεν περιμένεις την σκηνική παρουσία, τα projections ή ακόμα και τα αλλεπάλληλα encore για να εντυπωσιαστείς. Στέκεσαι απλά και παρακολουθείς με σεβασμό. Με δέος.Ανατριχιάζεις. Κλαις. Τα βάζεις κάτω. 4 δίσκοι. Ένας κάθε χρόνο. 4 αριστουργήματα. Κάθε κομμάτι και πιθανό single. Σκέπτεσαι πως θα μπορούσαν να παίξουν άλλες δύο ώρες με όσα άφησαν απέξω. Συγκρίνεις. Who The Fuck Are The Arctic Monkeys? Κοιτάς γύρω σου. Είναι δυνατόν από κάτω να χορεύουν ακόμα και με το 'Gouge Away'; Γυρνάς σπίτι. Κλείνεις το router. Πιάνεις από το ράφι το 'Trompe Le Monde'. Η βελόνα ακουμπάει στο βινύλιο.Μήπως είναι λάθος ο κόσμος μας;
Εγγλέζοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό οι...Εγγλέζοι White Lies ανέβηκαν ακριβώς στις 18.30 στη σκηνή, μάλλον αιφνιδιάζοντας τους παρευρισκόμενους που είχαν ακροβολιστεί στο γρασίδι απολαμβάνοντας τον απογευματινό ήλιο. Η μπάντα έχει κυκλοφορήσει έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2009, το 'To Lose My Life' και παρά το hype που την περιβάλλει αποτελούσε για εμάς ένα από τα attractions της ημέρας. Βέβαια, οι διοργανωτές φρόντισαν να μας ξενερώσουν επαρκώς τοποθετώντας το set τους πρώτο στη σειρά. Άλλη μία ελληνική πρωτοτυπία: να ακούς τη μπάντα που οι στίχοι περιλαμβάνουν death, blood και funerals με το φως της ημέρας...Κάτι ανάλογο είχε να συμβεί από την support (!) εμφάνιση των Jesus and Mary Chain στους Cure παλαιότερα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Όπως και να είναι όμως, οι Λονδρέζοι ανταποκρίθηκαν με τον καλύτερο τρόπο και αποζημίωσαν το κοινό. Σχετικά στατικοί στη σκηνή και απόμακροι, ερμήνευσαν σε 45' το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου τους ξεκινώντας με το 'A Place To Hide' και το γεννημένο hit 'To Lose My Life'. Εμφανώς αδικημένοι από το ανύπαρκτο light show, ζήτησαν (και έλαβαν) κατά διαστήματα το handclapping του κοινού. Εντυπωσιακoί, τόσο στο εξαιρετικό 'Unfinished Business', όσο και στο finale τους με το 'Death' αποτέλεσαν την ευχάριστη έκπληξη την ημέρας...
Δεν θα λέγαμε και το ίδιο για τους θα-θέλαμε-να-ειμασταν-οι-Keane Starsailor. Ένα, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριο συγκρότημα στο οποίο τα φωνητικά του James Walsh έχουν πάντα ένα καταστροφικά εκνευριστικό ρόλο...Επιπρόσθετα, στα live τους δεν είναι και οι Sex Pistols, όπως αποδείχθηκε και στο Eject. Αφήστε που το γεγονός ότι άρχιζε να σουρουπώνει μας (ξανα)θύμισε το θέμα της σειράς εμφάνισης... Παρόλα αυτά, έχουν μερικές καλές συνθέσεις και το 'Silence Is Easy' είναι σίγουρα μία από αυτές.
Τη σκυτάλη πήραν οι ιδιαίτερα αγαπημένοι Editors, με δύο πολύ καλά LP στο ενεργητικό τους και τον χαρακτηριστικό τους ήχο που παραπέμπει έντονα στους Joy Division και στους Echo & The Bunnymen. Παρά την προσπάθεια του frontman Tom Smith, η μπάντα προσέφερε ένα αδύναμο set: ένα παλιό τραγούδι διαδεχόταν ένα καινούργιο από το επερχόμενο album τους (από το οποίο δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά με βάση όσα ακούσαμε, δείχνει να προσπαθεί -ανεπιτυχώς- να έχει πιο ηλεκτρονικό ήχο), με αποτέλεσμα να χάνεται συνεχώς το mood. Ειλικρινά, τη σημερινή εποχή του non-stop downloading, δεν ξέρω τι εξυπηρετεί η ζωντανή παρουσίαση των νέων κομματιών αφού -ακόμα και αν αυτό που ακούσεις είναι κάτι εξαιρετικό- θα σε οδηγήσει στο άνοιγμα του router σου και όχι στο κοντινότερο δισκοπωλείο. Μία χαμένη ευκαιρία, λοιπόν, για τους Editors...
Η ώρα πλησίαζε 23:00 και όλοι προσπαθούσαν για την καλύτερη pole position για την εμφάνιση των headliners Pixies. Η ατμόσφαιρα μύριζε indie ιστορία και ο μέσος όρος ηλικίας ανέβαινε επικίνδυνα...Ο χρόνος κυλάει αμείλικτα και αφήνει τα αποτυπώματά του και στις φιγούρες των Βοστωνέζων. Ένας αμίλητος Frank Black και το αντίβαρό του η Kim Deal να έχει αναλάβει τα (όποια) επικοινωνιακά. Ένα non-stop best of από το ογκώδες οπλοστάσιό τους με την πλάστιγγα να γέρνει προς τα 'Surfer Rosa' και 'Come On Pilgrim'. ¨Ενα ονειρικό ξεκίνημα με το 'U-mass', κομμάτι που κορυφώνεται με τον Frank να ουρλιάζει 'it's educational' (διδακτικότατο για τους νεότερους, κύριε Black) και μία συνέχεια που μας επιβεβαίωσε την αυταπόδεικτη αλήθεια: όταν μία μπάντα έχει κυκλοφορήσει τόσα, μα τόσα, αριστουργηματικά κομμάτια που δεν επηρέασαν, αλλά ΟΡΙΣΑΝ αυτό που σήμερα ονομάζεται 'ανεξάρτητη σκηνή', δεν περιμένεις την σκηνική παρουσία, τα projections ή ακόμα και τα αλλεπάλληλα encore για να εντυπωσιαστείς. Στέκεσαι απλά και παρακολουθείς με σεβασμό. Με δέος.Ανατριχιάζεις. Κλαις. Τα βάζεις κάτω. 4 δίσκοι. Ένας κάθε χρόνο. 4 αριστουργήματα. Κάθε κομμάτι και πιθανό single. Σκέπτεσαι πως θα μπορούσαν να παίξουν άλλες δύο ώρες με όσα άφησαν απέξω. Συγκρίνεις. Who The Fuck Are The Arctic Monkeys? Κοιτάς γύρω σου. Είναι δυνατόν από κάτω να χορεύουν ακόμα και με το 'Gouge Away'; Γυρνάς σπίτι. Κλείνεις το router. Πιάνεις από το ράφι το 'Trompe Le Monde'. Η βελόνα ακουμπάει στο βινύλιο.Μήπως είναι λάθος ο κόσμος μας;
Νίκος Ζωητός
Playlist
U-Mass
Wave Of Mutilation
Caribou
Broken Face
Monkey's Gone To Heaven
Bone Machine
I Bleed
Here Comes Your Man
Velouria
Dig For Fire
Nimrod's Son
Vamos
???
River Euphrates
Alison
Into The White
Debaser
Tame
Hey
Gouge Away
Where Is My Mind?
Gigantic
Για περισσότερα video του Eject, πατήστε εδώ
No comments:
Post a Comment